μπόι τόι

μπόι τόι
είμαι μπόι τόι
φοράω στο λαιμό μου έναν κόμπο πιο μεγάλο απ' το εγώ μου
ετεροπροσδιορίζομαι για να μην είμαι μόνο
μα δεν είμαι και το μόνο
θολωμένο μοιάζει πια το πρόσωπο σου
σαν ανάμνηση μισοκατεστραμμένη
με κοιτάς μαρμαρωμένη
με το βλέμμα ραγισμένο σαν καθρέπτης απ' την πίκρα
μόντερν μέδουσα με μπόλικα τραστ ίσιουζ
μουδιασμένα απ' τον χορό
τρεμοπαίζουν χέρια πόδια για να βρούνε πάλι σχήμα
αν κουμπώνουν από βίτσιο ή απλά από ανάγκη
σαν περσείδες παν' στο στήθος πέφτουν οι αμφιβολίες
εάν είμαι ή δεν είμαι
μπόι τόι
είμαι μπόι τόι

μπόι τόι είμαι μπόι τόι μπόι τόι μπόι τόι είμαι μπόι τόι είμαι μπόι τόι

<Joyce Wrice - Addicted>