έχει βγάλει φλας ο δαίμονας στον ώμο μου
και κάνω κύκλους μέσα στα τετράγωνα σαν να 'μαι ο καντίνσκυ
αποφεύγω χειραψίες και καθρέφτες
έχω νεύρα με την πάρτη μου
ψάχνω την περηφάνια που μου 'ξύσαν από πάνω μου
στουκάρω με άγνωστους και πετάω ό,τι νιώθω στο κενό
σαν να έχω μες στο στέρνο ένα μαύρο πια κουτί αεροπλάνου
τρέχουν πάνω στο νερό όλα τα κτίρια
σειρήνες γαντζωμένες με τα νύχια κλαίνε πάνω απ' τα περιπολικά
ουρλιαχτά χτυπάνε μέσα στο κρανίο σαν καμπάνα
τρεμοσβήνουνε στα κύματα
ακυβέρνητα κορμιά
φουσκωμένες οι πληγές απ' το αλάτι στον λαιμό μου
και βυθίζω όλα τα δόντια μου στο μπράτσο
μην φωνάξω και γυρίσουνε τριγύρω να κοιτάξουν
επειδή η προσοχή είναι ξυράφι
και σου κόβει το λαρύγγι
λεπτές νησίδες γης χορεύουν μες στη νύχτα
<Isaiah Rashad - THIB>
