Vice versa(tile)

 

“Χα χα! Ρε τον Κοσμάκο... Κοίτα πως έδεσε τη γραβάτα. Αχ, αυτός ο άνθρωπος! Σωστό τρελοκομείο!”.

“Να το δεις, κάτι θα πάθει αυτός αν μια μέρα δεν τα θαλασσώσει κάπου. Χα χα!”.

Έτσι με καλωσόρισαν σήμερα στη δουλειά ο Δημήτρης και η Έλλη.

Ο ένας ανιψιός “στελέχους τρανού, πολύ ψηλά δηλαδή” όπως δεν παραλείπει ποτέ να λέει σε κάθε κοπέλα που κορτάρει εδώ μέσα. Τόσο ψηλά που δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από συνέπειες, υποχρεώσεις ή ευθύνες στα εικοσιπέντε χρόνια του και έξι μήνες τώρα, περνάει τη μισή μέρα στους διαδρόμους ψάχνοντας θηράματα με φούστες και κορσέδες. Ποτέ δεν συμπάθησα ούτε την αυτάρεσκη φάτσα του, ούτε το σαρκαστικό γελάκι που είχε έτοιμο σε κάθε μας συνάντηση. Πρώτη φορά ελπίζω αυτό μου το αίσθημα να είναι αμφίδρομο.

Η άλλη γραμματέας κάποιου διευθυντή από το νομικό τμήμα στον επάνω όροφο, από αντίστοιχο “ψηλό” σόι ίσως, που κρίνοντας από τις δύο φορές που την είδα να δακτυλογραφεί, μαζί με το βιογραφικό θα παρέδωσε και μια ολόσωμη φωτογραφία. Δεν λέω, νοστιμούλα είναι, και ούτε που έχει πατήσει τα είκοσι ακόμη. Δεν κρύβω σας ότι για κάποιο διάστημα μου άρεσε κιόλας. Έτυχε να βρω μέχρι και το κουράγιο να της ζητήσω να βγούμε, να δειπνήσουμε σε ένα εστιατόριο που θα άντεχε ο πενιχρός μισθός μου. Αρνήθηκε με ένα τόσο υποκριτικό χαμόγελο και γύρισε στην ανάλαφρη δουλειά της λες και δεν σήμαινα τίποτα για εκείνη. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έχει κι αυτές οι παρέες τώρα τελευταία, που την κάνουν όλο και πιο μισητή στα μάτια μου. Για να μη σχολιάσω αυτό το “Κοσμάκος” που έμαθε από το κακομαθημένο τον Δημήτρη και το πιπιλάει κάθε φορά με το που με βλέπει να της φέρνω τους φακέλους.

Αλλά δεν φταίνε αυτοί. Εγώ φταίω που ασχολούμαι ακόμα μαζί τους. Αλλά θα δουν πως έχει ο καιρός γυρίσματα. Θα έρθει η ώρα που θα καταλάβουν πόσο λάθος κάνουν παίζοντας μαζί μου. Μέχρι τότε, αρκούμαι στο να περιμένω δουλεύοντας κάθε πρωί σαν το σκυλί. Για πόσο ακόμα, άγνωστο.

Ανέβηκα τις σκάλες ως τον τρίτο τρέχοντας όπως όπως, με τον ιδρώτα να γλιστράει μέσα από το πουκάμισο και την φθαρμένη και ασήκωτη από το χαρτομάνι τσάντα μου να με κάνει να αγκομαχώ σαν κάποιον που μόλις πάτησε τα ογδόντα αντί των σαράντα. Βλέπεις, το χερούλι του χαρτοφύλακα μου έσπασε προχθές και αχρηστεύτηκε εντελώς από την μακρόχρονη χρήση και τη γκαντεμιά που με έχει βάλει για τα καλά στο μάτι.

Οκτώ και δεκατρία. Άργησα για δεύτερη φορά αυτή την βδομάδα. Δέκα λεπτάκια μόλις για το ρολόι του μακαρίτη του πατέρα μου, όμως σίγουρα παραπάνω για το πανάκριβο ρολόι του προϊσταμένου με τη κακή συνήθεια να πηγαίνει συνεχώς όλο και πιο μπροστά.

Γι' αυτό εξάλλου βρήκα (ή καλύτερα εκείνοι με βρήκαν πρώτα) και τα δύο κακομαθημένα της δουλειάς να στέκονται στην πόρτα, κλείνοντας μου τον δρόμο και πίνοντας όρθιοι, όπως κάθε πρωί, τον ίδιο λασπώδη και ανυπόφορα άγλυκο ελληνικό από τον κυρ Ανέστη απέναντι, μπροστά από τα γραφεία. Και τι γραφεία. Κάτι κατασκευές της πλάκας με περισσότερο μελάνι και σκόνη πάνω τους παρά “εκατό τις εκατό ξύλον οξιάς” όπως γράφει η μισοσβησμένη επιγραφή από σφραγίδα στο πλάι. Ακόμα θυμάμαι μια μέρα που έκανα χάζι τα σύννεφα που έτρεχαν στον ουρανό από το παράθυρο με τον χαρτοκόπτη στο χέρι και παραλίγο να τρυπήσω το γραφείο τόσο που να φτάσω ως το στενό συρταράκι που έχει από κάτω δεξιά. Ακόμα έχει το σημάδι, που πλέον έχω καλύψει με τις εκατοντάδες αιτήσεις που αιωνίως έρχονται και χωρίς τελειωμό έχω να αξιολογήσω όλο και πιο γρήγορα κάθε φορά για να μη με απολύσουν. Αλλά σήμερα το τελευταίο που με απασχολεί είναι πόσο φτηνιάρικο είναι το γραφείο μου. Όσο είναι ακόμα γραφείο μου. Σήμερα είναι σπουδαία μέρα για εμένα.

Μια ημέρα που μπορεί να ξεκίνησε με ένα ξυπνητήρι που αμέλησε τη δουλειά του ή με εμένα να σηκώνομαι άρον άρον και να βγαίνω έξω χωρίς να χτενιστώ, πόσο μάλλον να ξυριστώ, να φορέσω σιδερωμένο πουκάμισο ή να δέσω σωστά τη γραβάτα μου, αλλά θα φροντίσω να τελειώσει θριαμβευτικά. Εφόσον ο προϊστάμενος άφησε την χαρακτηριστική στρυφνάδα για την αργοπορία μου μαζί με το γελοίο περουκίνι του σπίτι σήμερα το πρωί, βέβαια. Δεν έχει φανεί ακόμα πάντως, ούτε αυτός ούτε το τσούρμο εκπαιδευόμενων που έρχονται από τις παραδίπλα αίθουσες με το που μυριστούν δερμάτινο παπούτσι και κοστούμι από το εξωτερικό για να τα γλείψουν αμφότερα δίχως αύριο. Τίποτα παραπάνω από δυο χούφτες τυχάρπαστα παιδαρέλια είναι, ούτε εικοσιδύο το μεγαλύτερο από αυτά, φοιτητούδια κατά πλειοψηφία, με μοναδική προϋπηρεσία την αφαίμαξη πορτοφολιών ταλαίπωρων πατεράδων και δύσμοιρων μανάδων. Κάθε φορά που τα βλέπω να έρχονται με καφέδες και ποτήρια νερό στο χέρι, έρχονται στο νου μου τα γράμματα της μάνας μου, γεμάτα μουτζούρες και ορθογραφικά λάθη, να μου γράφει για τις θυσίες που κάνουν για να μείνω στην Αθήνα και να σπουδάσω και με πιάνουν τα νεύρα μου. Πόσο πικράθηκα όταν έμαθα ότι ο πατέρας μου δεν θα προλάβει να με δει πτυχιούχο.

Τα γραφεία στοιχισμένα δεξιά και αριστερά είναι ήδη κατειλημμένα από χλωμά, όρθια σκηνώματα με γκρίζα σακάκια αντί για σάβανα, που ρυπαίνουν τα αφτιά μου με ρυθμικά χτυπήματα μιας γραφομηχανής επί εκατό όταν δεν βαδίζουν βαριεστημένα από τη μία μεριά της αίθουσας στην άλλη, μεταφέροντας στα χέρια ουρανοξύστες φτιαγμένους από χαρτί. Ευτυχώς η μεσαία στήλη γραφείων είναι σχεδόν άδεια, ο χοντρομπαλάς Φώτης και το χούι του να τρώει λαίμαργα τυρόπιτες στο πισινό γραφείο είναι απόντες. Σαν να φτιάχνει από νωρίς η μέρα σήμερα, σκέφτηκα. Μέχρι που τον είδα να ξεπροβάλει, με μια σακούλα στο χέρι που υποσχόταν πολλά για το στομάχι και την χοληστερίνη του. Μα ούτε αυτός θα μου χαλάσει τη διάθεση αυτό το πρωί.

Η δουλειά τις Τετάρτες κοπάζει συνήθως λίγο πριν το διάλειμμα στις δώδεκα. Ο ουρανοξύστης του γραφείου μου τρώγεται σιγά σιγά από κάτω προς τα πάνω και άφησα μονάχα μερικές αγγαρείες, που κάλλιστα θα μπορούσε να κάνει ο προϊστάμενος μου, αν δεν είχε να διευθετήσει από το τηλέφωνο κάποια σοβαρά ζητήματα, όπως τι ώρα θα βγει απόψε για φαγητό με τον μπατζανάκη του, που τυχαίνει κατά διαβολική σύμπτωση να είναι και υπεύθυνος ολόκληρου του τμήματος μας.

Οι αιτήσεις έχουν γίνει τόσο κοινότυπες με τον καιρό, που μπορώ να μαντέψω σε τι φάκελο για αποστολή να βάλω την καθεμιά, μόνο από την υπογραφή- ένα παιχνίδι που μπορώ να παινευτώ πως με τον καιρό έμαθα να παίζω πολύ καλά. Αυτή τη φορά όμως δεν έχω διάθεση να παίξω. Μια γλυκιά αγωνία έχει ριζώσει στο στήθος μου και νιώθω την καρδιά μου έτοιμη να πηδήσει έξω από στιγμή σε στιγμή. Σκηνοθετώ στο μυαλό μου τη σκηνή όπου ο υπεύθυνος θα κάνει την είσοδο του στην αίθουσα και θα αναγγείλει μπροστά σε όλους αυτούς τους κοιμισμένους και τα κωλόπαιδα ότι μόλις προάχθηκα σε προϊστάμενο. Δεν θα αργήσουν να ξεσπάσουν χειροκροτήματα από χαμηλωμένα χέρια ανθρώπων με χαμηλωμένα βλέμματα, μόλις συνειδητοποιήσουν ότι θα διαδεχθώ τον κακότροπο, αγενή και βλάχο κύριο Στάμο με το που συνταξιοδοτηθεί ως το τέλος του μήνα. Η κυβέρνηση φαίνεται πως έκανε και μια φορά κάτι καλό για εμάς τους ιδιωτικούς υπαλλήλους.

Μοναδικός ανταγωνιστής μου σε αυτή τη θλιβερή κούρσα ήταν και παραμένει ο Καλαντζής, ένας ηπειρώτης που δώσαμε συνέντευξη και προσληφθήκαμε μαζί, στις εκλογές του '17 νομίζω. Εγώ μ' έναν κόμπο στο στομάχι από το άγχος ενός εικοσιπεντάρη, εκείνος με μια πίπα στο στόμα να φυσά και ξεφυσά χωρίς έγνοια. Από τότε υποπτευόμουν μήπως είναι κομμουνιστής ή κάτι τέτοιο και φρόντιζα να μην έχω πολλά πολλά μαζί του. Δεν θα παίξω το κεφάλι μου κορώνα γράμματα για ρεμάλια σαν την αφεντιά του. Ακόμα τον πετυχαίνω μερικές φορές στην είσοδο τα πρωινά, όταν πηγαίνει με αυτό το κακόγουστο μουστάκι του που τρεμοπαίζει από το ψύχος να πάρει καπνό για την πίπα του. Την ίδια πίπα από τότε. Μια άθλια και απελπιστικά παλιά πίπα που φλομώνει όλο τον όροφο και εκείνος κάθεται ατάραχος στο γραφείο του, προκλητικά δίπλα από το παράθυρο που ποτέ δεν ανοίγει. Πόσο αργόσχολος που είναι και πόσο απρόσεκτος. Βγάζω σχεδόν τη διπλή δουλειά καθημερινά και με λιγότερες παρατηρήσεις- θα μπορούσα και με καθόλου αν ο προκάτοχος μου δεν μ' είχε βάλει τόσο στο μάτι. Και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τον κρατάει εδώ, θα μπορούσε να πάρει οποιονδήποτε στη θέση του και θα έκανε καλύτερα τη δουλειά. Έμενε μόνο σε μια χαλαρή παρατήρηση, αραιά και που τον καλούσε στο γραφείο του για επίπληξη. Να δεις που έχει δόντι εδώ μέσα.

Ως τώρα μοιάζει με ένα συνηθισμένο οκτάωρο μιας συνηθισμένης ημέρας. Πιάνω όμως τον εαυτό μου να φοβάται, μήπως μπέρδεψα τις μέρες και όλο αυτό είναι ένας ευσεβής πόθος, μήπως οι ημερομηνίες συνέπεσαν ως ένα σχέδιο μιας κακής φάρσας που σκάρωσαν πάλι οι διόλου αξιότιμοι “συνάδελφοι”. Αλλά από την άλλη, αποκλείεται να σχεδίασαν κάτι τόσο κακόγουστο και φτηνό ακόμα και για αυτούς. Σίγουρα θα ξέρουν πως είμαι κατά πολύ καλύτερος τους. Κατά βάθος μπορεί και να με ζηλεύουν, για αυτό με σχολιάζουν πίσω από τη πλάτη μου και με κακολογούν στους από πάνω. Γιατί σίγουρα θα το κάνουν κι αυτό. Αλλά όχι, σήμερα δεν θα δώσω σημασία. Όχι στη μέρα μου.

Το ρολόι του πατέρα μου θα δείξει σε λίγο έντεκα και μισή. Ο χάρτινος πύργος στο γραφείο μου χάθηκε, με μερικές δεκάδες μόνο αιτήσεις να έχουν μείνει εκεί που άλλοτε δέσποζε. Τις τακτοποίησα όπως όπως μέσα στο συρταράκι και τώρα σκαλίζω με τον χαρτοκόπτη το σημάδι από πιο παλιά, για να φτάσω πιο βαθιά, πιο κάτω, μέχρι να καταστρέψω εντελώς αυτό το ήδη λιωμένο από το σαράκι γραφείο που τόσο μισώ. Που τόσο καιρό πέρασα από πάνω του, εγκλωβισμένος ανάμεσα σε ανθρώπους που μισώ και αγνοούν την αξία μου. Όλα αυτά σε λίγο θα περάσουν. Θα έχω την χαρά να μην ξαναδώ ποτέ ξανά αυτό το γραφείο και θα πάρω ένα νέο από αυθεντικό ξύλο στον πέμπτο όροφο, με την Έλλη για γραμματέα μου και θα την κάνω να καταλάβει τι ευκαιρία έχασε κοντά μου. Αυτή όπως και όλοι οι άλλοι κρετίνοι που αναλώνονται καθημερινά στο να πετούν λάσπη πάνω στο όνομα και τη δουλειά μου.

Ο υπεύθυνος του προσωπικού μπαίνει ορμητικά μέσα, με τον προϊστάμενο καλοντυμένο και κορδωμένο ένα βήμα πίσω του. Δεν τους κατάλαβα στην αρχή, είχα απορροφηθεί πλήρως από το γραφείο και τον κρατήρα του. Με ένα φρόνιμο χαμόγελο κουμπώνει το μεσαίο κουμπί του κοστουμιού του και βαδίζει με ώριμη χάρη ως τα πρώτα γραφεία της αίθουσας. Ξαφνιάστηκα τόσο που άρχισα να τρέμω- δεν ξέρω αν ήταν από το άγχος ή την ανυπομονησία μου. Η στεντόρεια φωνή του κάλυπτε κάθε ψίθυρο ή χτύπο γραφομηχανής στην αίθουσα.

“Θα ήθελα τη προσοχή σας, παρακαλώ. Έχω να σας ανακοινώσω κάτι. Μην σκοτεινιάζετε, παρακαλώ και μην ανησυχείτε. Χαμόγελα θέλω να βλέπω, ευχάριστα νέα σκοπεύω να σας φέρω και μόνο”.

Σπρώχνω την καρέκλα μου όσο μπορώ πιο σιγά και σηκώνομαι αργά, λόγω της μέσης μου, στηριζόμενος με τα ακροδάχτυλα στις άκρες του γραφείου. Κοιτάω κάτω, χαμογελώντας μάλλον., Πάντως μέσα μου χαμογελούσα. Περιμένω τον σεβαστό, και όπου να 'ναι ένα σκαλί της ιεραρχίας πιο κοντά σε εμένα, υπεύθυνο του προσωπικού να ανακοινώσει τα χαρμόσυνα μαντάτα.

“Όπως έχετε ακούσει, και είμαι σίγουρος ότι έχετε ακούσει, ο αγαπητός σας προϊστάμενος κύριος Στάμος πρόκειται να συνταξιοδοτηθεί οσονούπω και η θέση του μένει κενή. Θέλω να ευχαριστήσω τον κύριο Στάμο ενώπιον σας και να σας πω ότι η θέση του αφήνεται σε ικανά χέρια. Παρακαλώ χειροκροτήστε και υποδεχθείτε τον νεαρό συνάδελφο και διάδοχο προϊστάμενο σας, κύριου Δημήτρη Ζέρβα!”.

Ο Δημήτρης ξεπήδησε πίσω από τον υπεύθυνο και δέχτηκε χαμογελώντας τα χειροκροτήματα, σαν να ήταν για εκείνον. Και ένα από αυτά ήταν της Έλλης, που με περασμένο το χέρι της γύρω από τον αγκώνα του έδινε τον ρυθμό στα άλλα πτώματα, μέχρι που εκείνος έσκυψε και την φίλησε. Το κάθαρμα. Εκμεταλλεύτηκε την σύγχυση και πήρε παραμάσχαλα μαζί την τσούλα του.

Δεν κατάλαβα ακριβώς τι συνέβη. Ούτε πως έφτασα μέχρι τα πρώτα γραφεία, ένα παιδικό τραύμα στο αριστερό μου γόνατο μου απαγορεύει να τρέχω. Τα παλαμάκια σύντομα έγιναν στα αφτιά μου άσχημα ουρλιαχτά. Θυμάμαι το ασιδέρωτο πουκάμισο μου που όχι μόνο είχε τσακίσει στο πλάι, αλλά τώρα είχε λερωθεί κιόλας. Πόσο γελοίος θα φάνταζα εκείνη τη στιγμή, Θεέ μου. Και ειδικά με τον χαρτοκόπτη στα χέρια μου, θα με πήραν για τρελό. Πόσο ρεζιλεύτηκα, δεν θέλω να ξέρω.

Ένιωθα δεξιά και αριστερά τα νεκρά τους βλέμματα να έχουν καρφωθεί επάνω μου παγωμένα. Οι αχρείοι. Ποιοι νομίζουν πως είναι; Τι νομίζουν πως θα μου κάνουν; Ότι θα νιώσω τύψεις; Σιγά, ένα τόσο δα κοψιματάκι στον λαιμό έπαθε ο κύριος προϊστάμενος, και αυτό κατά λάθος. Έτυχε. Τι να κάνουμε αν αυτός είναι μυγιάγγιχτος και γλυκοαίματος; Κι αν με ρωτάς, καλά έπαθε. Αν θες να ξέρεις, αυτή η θέση ήταν δική μου. Και του προϊσταμένου, και του υπευθύνου και του διευθυντή και όλες. Όλες τις θέσεις και όλα τα γραφεία μου χρωστάτε για τη δουλειά που σας έχω βγάλει εδώ μέσα. Εγώ σας ξελάσπωνα όλα αυτά τα χρόνια. Το καταλαβαίνετε αυτό, παλιοκανάγιες; Το καταλαβαίνετε; Φύγετε από την πόρτα μην πάρω και τη δική σας θέση. Και μη ακούσω να ρωτάτε το γιατί.

Σήμερα είναι η μέρα μου ρε μπάσταρδοι. Η πιο σπουδαία μέρα μου.

Σήμερα γιορτάζω γαμώ τον Χριστό σας και το μουνί που τον πέταγε.

Σήμερα είναι τα γενέθλια μου.

Μισώ τα σ/κ.

 <King Krule - Α Lizard State>