Στοκχόλμη

δεν χρειάζεται να πάει έτσι, ρε
θα μπορούσα να σταματήσω να κρύβομαι από τους ελεγκτές
ή τους σεκιουριτάδες στο σούπερ μάρκετ
λες και είμαι ένοχος, ακόμα και όταν είμαι
θα μπορούσα κι εγώ να φωνάζω “ΣΤΗΡΙΑ ΠΑ'ΑΚΑΛΩ”
ή να καρφώνω ξένους με το βλέμμα μου
με μόνο πρόσχημα τους φόβους και τα κόμπλεξ μου
έτσι παίζει και να μην ένιωθα τόσο απομονωμένος πια,
μα ένας απ' το σύνολο- θα το 'κανα αν μπορούσα

δεν χρειάζεται να πάει έτσι, ρε
θα μπορούσα να βγω από αυτό το σκατόσπιτο στην Στοκχόλμη,
καρδιά λυτή, χέρια ανοιχτά, χείλη κλειστά και προς τα πάνω,
μάτια να τρώνε τα μίλια μπροστά- θα μπορούσα να δω τα δάση,
να μυρίσω τις θάλασσες ή να πατσίσω με τους άλλους,
να τους δέσω στα οικογενειακά τους δέντρα ή να τους σύρω πίσω
στην Στοκχόλμη- έτσι παίζει και να μην ζητιάνευα πια στοργή
από τους άλλους, μα το αντίστροφο- θα το 'κανα αν μπορούσα

μα ίσως έτσι πρέπει να πάει τελικά, ρε
και τι θα μπορούσα να κάνω εγώ για να τ' αλλάξω;

θα μπορούσα, δεν ξέρω, να με φουσκώσω ψέματα, ξανά και ξανά, ρε
μέχρι τα όρια μου να βρουν τα δικά τους,
ανταλλάζοντας κάθε αίσθηση πραγματικότητας για ένα ταξιδάκι απέναντι,
κλαίγοντας με τ' αστεία των ανθρώπων και γελώντας με το δράμα τους,
μέχρι να σκάσω μια και καλή, μέχρι τα νεύρα μου να κολλήσουν στο
στομάχι σαν καμένο γάλα στο μπρίκι και να αρχίσω να σκοτώνω τους νεκρούς,
να καίω τα καμένα δάση, να πνίγω τις θάλασσες, να κάνω
τον πλανήτη να νιώσει τον πόνο που ένιωσα εγώ με το που ήρθα
πάνω του σαν ένα γαμημένο φύλλο σε ένα ακόμα πιο γαμημένο δέντρο
αντί να μ' αφήσουν επιτέλους να ηρεμήσω
γιατί, πραγματικά όμως, γαμάω την φιλοξενία σας και τη συμβίωση μαζί σας
γαμάω τα εισιτήρια σας και τις εκπτώσεις σας
γαμάω τις κλίκες σας και τις προλήψεις σας
γαμάω τα μίζερα τα σπίτια σας και τα γυαλιστερά σας αμάξια
και πιο πολύ γαμάω ό,τι σας κρατάει κοντά στη δική σας Στοκχόλμη

ή...

ή θα μπορούσα απλά να περιμένω τα πράγματα, ρε
να περάσουν από μπροστά μου
να κάτσω στη στάση μου χωρίς στρες

ή να πάω να ψωνίσω απλά και καθημερινά, ρε
απλές και καθημερινές παπαριές
σαν απλός και καθημερινός παπάρ- άνθρωπος

θα μπορούσα να ζήσω από την Στοκχόλμη όσο πιο μακριά πάει
και να πλάσω με τα χέρια μου κάτι από την αρχή
μια πόρτα εδώ, ένα παραθύρι εκεί, μια σκεπή και ίσως ένα πάτωμα
μαζί και λίγο αρωματικό χώρου, να μυρίζει και να φαντάζει σαν σπίτι
σαν σπίτι ρε, σπίτι, σαν σπίτι

θα το 'κανα ρε, πραγματικά θα το 'κανα, αν μπορούσα

μα δεν μπορώ
και δεν το κάνω

όχι γιατί είμαι ηττοπαθής, αλλά γιατί είμαι χέστης. 

<Frank Ocean - Seigfried>