Όφλαϊν

οι δικοί μου δεν θ' απλώσουν χέρι
στους λογαριασμούς μου και για χρόνια
θα της έρχονται οι ειδοποιήσεις- πότε ήταν τα
γενέθλια μου, πότε είχαμε γνωριστεί ή πότε
βρήκα εγώ το θάρρος για να μου στείλει αυτή

και θα κάθεται τα βράδια για να δει
αν έχω μπει κι έχω γυρίσει, πως όλα ήταν
μία πλάκα και εκείνη ανησυχούσε σαν χαζή
που εγώ ήμουν τσιτωμένος και πως άδικα
είχε κλάψει για την πάρτη μου μέχρι να με μισεί

γιατί θα με μισήσει- ελπίζω να με σβήσει
να μην πονά, να μην κοιτά αυτά που
έγραφα όταν ήμουν στις κακές μου
και να νιώθει ενοχές ή το μακάβριο
χαβαλέ που έκανα για να γελά αυτή κρυφά

ότι φοβάμαι μη ψοφήσω και βάλει η μάνα μου
στο μνήμα τη φωτό με τα στραβά μου δόντια
απ' το δημοτικό και άλλα τέτοια πριν γυρίσει
πίσω στο τελευταίο μήνυμα, που παίζει να της
είπα ένα “τα λέμε” παρά ένα “σ' αγαπώ”

οι συζητήσεις μας πια θα είναι δύο σκρολ μακριά
πιο κοντά από ότι θα είμαι εγώ ποτέ
γιατί θα παίρνει χωρίς εγώ να απαντώ στο κινητό
και μετά μέσα σε λυγμούς θα μου το κλείνει 
γιατί δεν πήρα μαζί στο χώμα και εκείνη

ή ίσως τα πούμε όφλαϊν. 

<Archy Marshall - Any God Of Yours>