καμένα πίξελ πάνω στον ουρανό
κουκκίδες που κοιτάν κουκκίδες που δεν είναι πια εδώ
είναι τα μάτια των ανθρώπων μαύρες τρύπες
κι εγώ πέφτω στο κενό
σφιχτά δεμένες χειροπέδες
από τ' άγχος
δεν μπορώ να κάνω σήμα για οτοστόπ
με καταπίνει διερχόμενος συρμός
δέκα πατώματα βαθιά μέσα στην γη
σε πιάνει δέος κι ο αυχένας για να δεις την επιφάνεια
σαν κήπος κλειδωμένος πίσω από συρματοπλέγματα
τραβάω τα μυαλά μου να ξεμπλέξουν σαν να 'ναι ακουστικά
ψάχνω επάνω για να βρω μια κουκκίδα να κοιτάει και εμένα
για να ξέρω άμα είμαι ακόμα *εδώ*
ή σκοτώνω χρόνο
ξύνοντας με κάννες τους κροτάφους
για να φύγει η σκουριά
ή η παράνοια
παράξενες φιγούρες τέτοιες ώρες οι επιβάτες στο μετρό, τρέχουν οι άνθρωποι σαν να 'τανε προγράμματα
<Rochelle Jordan - Situation>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου