είσαι ονλάιν ή κοιμάσαι
α οκ
κάνεις ζιγκ ζαγκ
λόου κι
είχα διστάσει να σου στείλω χτες προχτές
νομίζω σ' είχα δει στο δρόμο τις προάλλες
τυλιγμένη από πάνω μέχρι κάτω με σφιχτά συρματοπλέγματα
σαν άγαλμα μ' ορθάνοιχτες πληγές
απ' τις ανάσες το κορμί σου μια μαζεύει μια φουσκώνει
σ' ένα τέμπο από τραγούδι που δεν έχω ξανακούσει
δεν χαιρέτησα
δεν με είδες
μα απ' τα μάτια σου φαινότανε πως είχες ήδη φύγει
και δεν ήθελα κι εγώ να ενοχλήσω
τον ρυθμό από το στήθος σου συγκράτησα μονάχα
και μ' έπιασε παράπονο
να είχα πιο ευχάριστα τραγούδια
για να σου τα τραγουδήσω
τι εγώ
εγώ καλά είμαι μωρέ
εδώ στο τρέξιμο
παλεύω να τινάξω απ' το βήμα μου τις άγκυρες που σέρνω
σε ζηλεύω
μα 'μαι κακομαθημένο
και δεν έχει καν να κάνει με εσένα
πια δεν έχω τα πνευμόνια
και εσύ
τρέχεις ανάποδα πάνω στις κυλιόμενες
και εγώ
έχω απλώσει το κορμί μου στα υπόλοιπα
στριμώχνομαι μέσα σ' άδεια βαγόνια
και ελπίζω
ότι κάποιος θα με ψάχνει με το βλέμμα
όταν έρθει πια η ώρα να κατέβω
σόρρυ τώρα είδα το μήνυμα
ελπίζω να 'σαι οκ
***
είδα στον ύπνο μου πως είχα μια ουρά αλεπούς και δε χωρούσε στο παντελόνι μου. ίσως φταίει που πήρα μερικά κιλά - μα είμαι τόσο γυμνασμένη στα δάκτυλα, όλη μέρα τάκα τούκα στο πληκτρολόγιο δεν έχω άλλο τρόπο να χάσω. αν ήμουν στην μεγάλη πόλη που όλοι τρέχουν θα πήγαινα από τις κυλιόμενες και ίσως να ‘χαμε διασταυρωθεί δυο τρεις φορές- σταθμός λαρίσης/ ομόνοια/ καθίσματα άνθρωποι με καπελάκια κι ο συρμός θα περάσει ξανά και ξανά και ξανά όπως τα μηνύματά που δε σταματάνε να έρχονται, όπως το φως στο δωμάτιο που δεν έχεις δει ποτέ πλημμυρισμένο από τ’ αγαπημένο μου τραγούδι σ’ επανάληψη
σαν κι εμένα που τρίζω, νομίζω τρίζω όταν κοιμάμαι και φαντάζομαι τους ανθρώπους σαν μεγάλο μπουκάλι με λουπ- λούπα μεγάλη πιστεύω είναι η σπηλιά όπου ζεις, θυμίζει εργοτάξιο πλοίων, γυαλίζεις τις άγκυρες, διαλέγεις λιμάνι, προσπαθείς να υποκριθείς πως φεύγεις για ρίο την επόμενη εβδομάδα μα καταλήγεις πάντα να γράφεις μια πετυχημένη ατάκα στο πληκτρολόγιο που μετά λίγο σβήνεις και αλλάζεις και περνάνε οι μέρες, τα χρόνια, τα mb λήγουν σε δυο μέρες κι ίσα που προλαβαίνω να σου απαντήσω:
καλά είμαι, ελπίζω κι εσύ
Νομιζω οτι μιλας περιεργα και αν οντως μιλουσες ετσι και σε εβλεπα θα ενιωθα μια ακατανικητη αναγκη να σου ριξω κουτουλια στα δοντια
<Alina Baraz - The Beginning>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου